Η φτώχεια μπορεί να επηρεάσει οποιονδήποτε

Φτώχεια – τι είναι στην πραγματικότητα; Είναι η φτώχεια ντροπή; Μήπως η φτώχεια σας στερεί την ανθρώπινη αξιοπρέπειά σας; Γιατί τόσοι πολλοί από εμάς κάνουμε τα στραβά μάτια όταν πρόκειται για φτώχεια, μέχρι που ίσως μας επηρεάσει ξαφνικά ένα χτύπημα της μοίρας; Κανείς εδώ δεν χρειάζεται να πεινάει, ούτε το κράτος πρόνοιας λειτουργεί εδώ. Κι όμως, ακόμη και εδώ, όλο και λιγότεροι άνθρωποι έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν υγιεινά τρόφιμα σε ένα κανονικό σούπερ μάρκετ. Λόγω αμφισβητήσιμων πολιτικών αποφάσεων κ.λπ., το κόστος ζωής γίνεται ολοένα και πιο ακριβό και δυσβάσταχτο για πολλούς. Τα υπερβολικά ενοίκια και το κόστος ενέργειας βυθίζουν πολλούς ανθρώπους στο χρέος. Οι εταιρείες αναγκάζονται να κλείσουν και πολλοί άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους ως αποτέλεσμα. Το ποσοστό των ανθρώπων που ταξινομούνται ως μέρος της λεγόμενης κατώτερης τάξης στη χώρα μας αυξάνεται. Ακόμα κι αν εμείς στη Γερμανία τα πάμε καλά – διεθνώς – σε σύγκριση με τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Κι όμως, και εδώ, οι κοινωνικές τάξεις έχουν διαχωριστεί εδώ και καιρό. Θυμάμαι την εποχή μου σε ένα δημοτικό σχολείο τη δεκαετία του 1970. Ήταν σχεδόν αποκλειστικά για τα παιδιά πλουσίων. Ήμουν το μόνο παιδί της εργατικής τάξης. Οι φίλοι μου με καλούσαν στα γενέθλιά τους, αλλά πάντα με ρωτούσαν: Σε παρακαλώ μην πεις στους γονείς μου ότι ο πατέρας σου είναι απλώς εργάτης, αλλιώς δεν θα μου επιτραπεί να σε καλέσω ξανά. – Βασικά, αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Δείχνουμε με το δάχτυλο χώρες όπως η Ινδία με το σύστημα των καστών της, αλλά ουσιαστικά, ούτε εδώ είναι τόσο διαφορετικό. Η ανώτερη, η μεσαία, η κατώτερη τάξη και η κατώτερη τάξη είναι οι «φτωχοί» μας που ζουν σε κοινωνικά μειονεκτούσες περιοχές, ζουν σε μικροσκοπικά, ετοιμόρροπα διαμερίσματα σε γειτονιές που οι άνθρωποι προτιμούν να αποφεύγουν ή που δεν έχουν καν σπίτι πια. Ένας καλός Σύριος φίλος μου είπε κάποτε: «Εσείς οι Γερμανοί είστε παράξενοι. Η πρώτη σας ερώτηση είναι πάντα: Τι δουλειά κάνετε για να ζήσετε; Σας φέρεστε ανάλογα. Εδώ στη Συρία, το επάγγελμα και το εισόδημα δεν είναι σημαντικά. Ρωτάμε τους άλλους: Πώς σε λένε; Εσύ και η οικογένειά σου τα πάτε καλά; Μπορώ να καλέσω εσένα και την οικογένειά σου στο σπίτι μας;» - Τι είναι λοιπόν η φτώχεια; Πώς ακριβώς την ορίζουμε; Ή μήπως η φτώχεια δεν είναι επίσης μια πραγματική ευκαιρία για την «ανώτερη τάξη» να κοιτάξει πέρα από τον ιδανικό κόσμο της και να δει τι ακριβώς κάνει τους ανθρώπους πραγματικά φτωχούς; Μια τάξη που δεν προσφέρει καν στους περισσότερους ανθρώπους την ευκαιρία να ξεφύγουν ποτέ από την τάξη στην οποία γεννήθηκαν; Ποιος από εμάς είναι πραγματικά διατεθειμένος να στηρίξει ένα τέτοιο άτομο απαρνούμενος τις δικές του πολυτέλειες και βοηθώντας αντ' αυτού όσους έχουν ανάγκη, ώστε να μπορούν κι αυτοί να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια; Ας μην ξεχνάμε ποτέ: η φτώχεια μπορεί να χτυπήσει τον καθένα. Ένα χτύπημα της μοίρας είναι αρκετό.